Tanımı
KULAKLI ORMAN BAYKUŞU
(Long-eared owl) Asio otus
Büyük, dimdik duran ve gece gezen baykuşlardır. İstirahat halinde toparlak görünürler, ancak uyarı halinde gergin, ince ve dimdik dururlar. Uyarı halinde, kur halinde ve kamuflaj duruşlarında kulak tüylerini dikleştirirler ve koyu turuncu gözlerinin üstündeki siyah beyaz yüz desenleriyle bir ‘V’ oluştururlar. Fakat bu püsküller uçuş sırasında genelde görülmezler.
Oldukça benekli ve çizgilidirler. Erkekler genelde dişilerden daha soluk renklidir, ve yüzleri daha az sarıdır. Bu baykuşların alt tarafları kır baykuşlarından daha koyudur. Kanatlarda kır baykuşundakine benzer el bileği lekelari vardır, primerleri daha parlak turuncu-kirli sarıdır ve beyaz firar hatları yoktur. Gagaları siyahtır. Alınları ve gaga dipleri ile gözleri arasındaki bölge ise gri ve beyaz beneklidir ve ayrıca beyaz çene lekeleri bulunur. Ayaklarında ve bacaklarında hafif tüylenme görülür. Genç bireyler erişkinlere benzerler; fakat onlardan daha az göze çarparlar. Başlarındaki püsküller daha kısa ve daha az belirgindir. Yine yüzlerindeki yuvarlak disk alanı, daha koyu renklidir ve genel dış görünümleri gri-beyaz renklidir. Kulaklı orman baykuşlarının gür, inlemeye benzeyen ve kısa bir ötüşleri vardır.
Baykuşlar yırtıcı kuş olarak gündüz yırtıcılarına kıyasla büyük bir avantajlara sahiptir. Atmacaların, çaylakların, güçlü kanatlarının çıkardığı «vırr» gibi bir sesle avlarının üzerine inmelerine karşılık, baykuşlar, tüylerinin havlara boğulmuş olması sayesinde, aynı öldürücü inişi tam bir sessizlik içinde başarırlar. Çok esnek boyunları vardır. Baykuşlar bundan başka, her iki gözlerinin de yüzlerinin önünde olup ileriye bakması bakımından kuşların çoğunluğundan ayrılırlar. Öbür kuşlar bir cisme bir defada yalnız bir tek gözleriyle bakabilirler. Baykuşların, işitme duyuları da başka kuşlara kıyasla avantajlıdır. Görülmekten çok duyulurlar ve gece avlanırlar. Baykuşta bir kulak diğerinden daha büyüktür ve çoğunlukla daha yukarıdadır. İç kulağa ulaşacak sesleri alma zamanındaki küçücük bir farklılık, baykuşun çok hafif sesleri duymasına ve karanlıkta bile avını bulmasını sağlar. Gerçek dış kulak hiç bir kuşta yoksa da, baykuşların kulak deliklerini çeviren tüyler ince ve kılınışıdır, bu tertibin ise, ses dalgalarının kulağa girmelerini kolaylaştırması mümkündür. Bazı baykuşlarda kulak deliklerinin başka kuşlardakinden iri olduğu da görülmüştür.
Baykuş geceleri faal bulunduğuna ve yırtıcı bir kuş olduğuna göre, tüylerinin parlak renkli olmaması gerekir ve değildir de. Buna karşılık tüylerinde aynı rengin çeşitli tonlarına ve gayet çetrefil desenlere rastlanır. Baykuşun gözleri de gece hayatına ve gece avcılığının şartlarına uymuştur. Baykuş gözleri bir kere çok iridir, bu sayede, geceleyin var olan pek zayıf ışıktan azamî derecede faydalanır.
Habitatı
Kulaklı orman baykuşları (yerleşim yerlerine yakın) açık ormanlık alanlarda, orman sınırlarında, nehir kenarlarında, çalılıklarda, korularda, kozalaklı ağaçların bulunduğu parklarda, rekreasyonel amaçlı ayrılmış orman bölümlerinde, ağaçlı geçit ve su yollarında yaşarlar. Üreme habitatları, yuva yapımı için elverişli ve avlanmak için tüneyeceği, açık alanlara yakın, kalın ağaçlık bir alan olmalıdır. Yuva için diğer kuşların (genellikle de kargaların) eski yuvalarını kullandıkları da görülür. Kışın, tünemek için, kozalaklı ağaçların sık bulunduğu bir koruya veya sık çalılara ihtiyaç duyarlar. Tüneme yerleri genellikle ulaşılması güç ormanlardır. Yine, yol kenarlarındaki sıra sıra çalılara kayalık kanyonlardaki kırıklar ile mağralara da tüneyebilirler. Diğer birçok baykuş türünün aksine, Kulaklı orman baykuşları, kışları sık çalılık alanlarda, büyük gruplar halinde (7-50) tüneyebilirler ve geniş alanlarda korumasız bir şekilde dolaşarak yiyecek ararlar. Bu toplanma alanları her yıl (ve muhtemelen) aynı bireyler tarafından tekrar kullanılır.
Yayılışı
220 türü bilinen baykuşlar, bütün kıtalara yayılmışlardır. 64 derece kuzey enleminden itibaren bütün Avrupa'da, ayrıca orman sınırının kuzeyinden itibaren Urallarla Japonya arasındaki bütün Orta Asya'da bulunur. Kuzey Amerika'nın en yaygın baykuşu belki odur. 30-35 santim uzunluğundaki bu küçük kuşun, Amerika'da çığlıklı baykuş diye isimlendirilmesine sebep olan kendine öz matemli bir çağrısı vardır. Ağaç kovuğu olan her yerde, hatta bu kovuklu ağaç bir köyün ortasında bulunsa dahi, bir kulaklı orman baykuşu bulunabilir. Kuş gündüzleri kovuğunda dinlenir, zamanı gelince de yumurtalarını buraya yumurtlar. Birçok gece yırtıcı kuş, baykuş gibi bunun da alnında kulağa benzeyen birer tüy kümesi vardır. Gri renkte olanları olduğu gibi, kızılımsı kahverengi olanları da vardır. Bu renk ayrılığının cinsiyetle veya yaşla ilgisi yoktur, bir kuluçkada gri yavrularla kahverengi yavrulara bir arada rastlanabilir. Bu baykuşun sırtı, fon renginden daha koyu lekeli, noktalı, ondüleli veya yol yoldur, daha açık olan karın bölgesiyle göğüs bölgesinde uzunlamasına lekeler göze çarpar. Kanat ve kuyruk tüyleri çizgilidir.
Kutup bölgelerinden ekvatora, deniz seviyesinden 5 000 metrelik yükseklere kadar her yerde yaşarlar. Ormanları tercih ederlerse de, bozkırlardan, çöllerden, çıplak dağlardan ve kalabalık şehirlerden de eksik olmazlar. Avrupa ile Asya'nın çok kuzeylerinin baykuşları gerçek anlamda göçücü değillerse de, kar yağışlarında yurtlarını bırakarak daha güneylere inerler.
Bu kuş adına 2001 yılında darphanemiz tarafından 50 milyon değerinde bir yıl tedavülde kalan Atatürk hatıra paraları bastırılmıştır. "Kulaklı orman baykuşu parası"
ne güzel değil mi?
Beslenme
Kulaklı orman baykuşları, otlaklarda, ormanların açık alanlarında ve nadasa bırakılmış alanlarda dolaşarak avlanırlar. Yuva yaptıkları ve tünedikleri ormanlık alanlarda ise nadiren avlanırlar.Genellikle günbatımı alacakaranlığından gün doğumu alacakaranlığına (şafak vakti) kadar avlanırlar ve bu esnada yerden yaklaşık 1-2 metre yukarıda ve başları yana yatık (avın sesini duymak için) biçimde uçarlar. Avlarını fark ettikleri anda, hemencecik üzerlerine saldırırlar ve güçlü pençeleriyle avı adeta yere çivilerler.Küçük avları hemen yutarlar veya gagalarıyla başka bir yere taşırlar; büyük avları ise pençeleriyle taşırlar.
Kulaklı orman baykuşları genellikle memelilerle beslenirler. Çoğu alanda, tarla faresi en yaygın avlarıdır, bunların olmadıkları yerde ise "Deermice" (Peromyscus maniculatus) adı verilen fare türü en önemli avlarıdır. Güneybatı çöllerinde ise "Pocket mice"(Chaetodipus penicillatus) ve "Kangaroo rat" ler öncelikli besinleri olurlar. Diğer memeli avları ise: sincaplar, yarasalar, Amerikan yer sincapları, kır fareleri, köstebekler ve tavşanlardır. Ara sıra, uçuş sırasında kuşları da avlarlar. Çoğu kuş avları, küçük ve daha çok yerde veya yere yakın dolaşan türlerden oluşur.
Avladığı kuşlar: Tarla-çayır kuşları, karatavuklar, kirazkuşugiller familyasından junko cinsleri, kulaklı toygarlar, kumrular, bluebirds ve bülbüllerdir. Büyük kuşlardan, tavukgiller (grouses) ve screech-Owl'(küçük bir baykuş türü)da avları arasındadır. Kulaklı orman baykuşları bazen sinek, kurbağa ve yılan da yerler.
Baykuşlar avlarını yerken, bunlardan sıçan gibi küçük olanlarını bütün olarak yutarlar. Sindirim eylemi tamamlandıktan sonra da, kurbanlarının kürk parçaları ile sindirilmeyen kemiklerini küçük topaklar şeklinde kusarlar. Baykuşların tüneği etrafında bazen bol sayıda rastlanan bu 5.1cm uzunluğunda ve 1.9cm kalınlığında olan kusmuklar(peletler), dikkatle incelenince, bu kuşların nelerle beslendiklerine dair değerli bilgi verirler.Kemik, kafatası ve dişlerden oluşan bu gri peletler oval veya silindirik şekillidir.
Kulaklı orman baykuşu günde 2-9 adet fare avlar. Yılda yediği fare sayısı 1000 in üzerindedir. bu nedenle baykuşlar tarım, ormancılık ve biyolojik denge yönlerinden bize son derece ve (doğaya) yararlı kuşlardır.
Biyolojisi
Erkeği ve dişisi aynı renkte olan baykuşlar yuva yapmak için özel bir çaba göstermezler. Genellikle kaya ve ağaç gövdelerinde öteki kuşlarca terkedilen oyuklarda, yarıklarda ve yıkık yapıların içlerinde barınırlar.Baykuşlar genellikle 4-6 adet yumurtladıktan sonra 24-37 gün kuluçkada kalırlar. Yuvadan uçurulan yavrular 3-4 hafta anne-babanın gözetimi altında beslenirler ve ancak 4.ayda erginleşirler. Bu nedenle herhangi bir yerde yuvadan henüz uçmuş genç yavrular görülürse, bunların çok yakınlarında anne-babaları da bulunuyor demektir. İlişkiler sürdüğü için yavruya dokunmamak gerekir.Baykuşlar Şubat ve Mart aylarında çiftleşirler.
(Dişiler ) Ortalama boy: 37cm - Kanat açıklığı: 100cm - Ağırlık: 282g (Erkekler) Ortalama boy: 34cm - Kanat açıklığı: 96cm - Ağırlık: 259g Kafeste 10 yıldan fazla yaşayabilen bu türün yaygın ölüm şekli olarak tüfekle avlanmaları ve arabalarla çarpışmaları söylenebilir. Erişkin bireylerin doğal düşmanları ise baykuşgiller familyasından "Great Horned" ve "Barred Owls"tur. Yine rakunlar, yumurtalar ve yuvadaki yavrular için en büyük tehlikedir.
Göçü
Yayılım alanlarının kuzeyinde göçmen, güney kesimlerde ise yerleşiktirler.
Popülasyonu
TÜRKİYEDE KAYDA GEÇEN ALANLARI :
Ankara (Güven park,Beypazarı, Altınpark, Vadi park, Esenboğa havaalanı, Oyak sitesi, Aşağıyurtçu köyü, Eymir ve Mogan gölleri, ODTÜ, Bilkent üni.), Eskişehir (Sündiken dağları-Mihalıççık ormanları, şehir içi, A.Ü Yunus Emre kampusü), Adana (Akyatan gölü), Diyarbakır (Dicle üni.), Bolu (Yeniçağa gölü), Ağrı (tepebağ mevkii), Mersin (Göksu deltası), Şanlıurfa
(Birecik), Avşa adası, Beyşehir ve Burdur gölleri, Sultansazlığı, Sinop (Sarıkum Gölü), Antalya (Kındılçeşme), Yozgat (Arife köyü), Karaman. Tuzla Köyü (Karasu/Sakarya), Bucakçayır-Akkaya arası (Niğde: merkez), üreme kaydı.
Davranışları
Aktivitelerine gün batımı alacakaranlıkta başlayan Kulaklı orman baykuşları gececil türlerdendir. Tüneklerinde, uzun ince ve kambur bir görünüm sergilerler. Düzenli ve dengeli bir uçuşları olan bu türün, süzülüşleri hatta kanat vuruşları bile sessizdir. Manevra yetenekleri çok gelişmiştir. (Sık çalıların arasından bile kolayca geçebilirler.) Uçuşları pervane gibidir ve sıklıkla avlarını ararken kanat çırparak havada, belli bir noktada asılı kalırlar. Tünediklerinde vücutlarını gerer ve bir ağaç dalı görünümü alırlar (kamuflaj)
Kulaklı orman baykuşları nadiren kendi yuvalarını yaparlar, genellikle kargagillerin yuvalarını kullanırlar. Bu yuvalardan binalardan uzak ve sık orman kenarlarında olanlarını seçerler.
KULAKLI ORMAN BAYKUŞLARININ DÜŞMANLARINA KARŞI DAVRANIŞLARI :
Relatif olarak küçük olan kulaklı orman baykuşu Puhu kuşunun avları arasındadır.Büyük yırtıcılar da arada sırada bu kuşları kovalar ve avlarlar.Özellikle açıkta olan yuvalarında kuluçkaya yatmış olan dişiler şahinler tarafından avlanırlar. Sansarlar da daha uçamayan yavrular için bir tehlike arzeder. Kendilerini avlayan düşmanlarından korunmak için kulaklı orman baykuşları tüylerinin renklerinin sağladığı kamuflaj avantajını kullanırlar.Kuluçkaya yatan dişiler,yuvalarının içine iyice çökerek saklanırlar.Kulaklı orman baykuşları ,düşmanlarından korunmak için,puhu gibi tüylerini kabartarak,ve kanatlarını daire şeklinde açarak düşmanlarına optik olarak olduğundan iri görünmeye çalışır.Aynı anda sesli olarak tıslar.Bu davranış tarzını yavrular da kullanır,hatta akut tehlikede ağacın tepesine doğru kaçarlar ve takip edilirlerse ordan kendilerini aşağı bırakırlar.
Yuvalarına yaklaşan insan ve diğer düşmanlarını da ,aldatarak,örneğin kanatlarını sarkıtarak ve alarm ötüşüyle kanatlarını çırparak daldan düşüyormuş gibi yaparak düşmanını yuvadan uzaklaştırır.
KULAKLI ORMAN BAYKUŞU
(Long-eared owl) Asio otus
Büyük, dimdik duran ve gece gezen baykuşlardır. İstirahat halinde toparlak görünürler, ancak uyarı halinde gergin, ince ve dimdik dururlar. Uyarı halinde, kur halinde ve kamuflaj duruşlarında kulak tüylerini dikleştirirler ve koyu turuncu gözlerinin üstündeki siyah beyaz yüz desenleriyle bir ‘V’ oluştururlar. Fakat bu püsküller uçuş sırasında genelde görülmezler.
Oldukça benekli ve çizgilidirler. Erkekler genelde dişilerden daha soluk renklidir, ve yüzleri daha az sarıdır. Bu baykuşların alt tarafları kır baykuşlarından daha koyudur. Kanatlarda kır baykuşundakine benzer el bileği lekelari vardır, primerleri daha parlak turuncu-kirli sarıdır ve beyaz firar hatları yoktur. Gagaları siyahtır. Alınları ve gaga dipleri ile gözleri arasındaki bölge ise gri ve beyaz beneklidir ve ayrıca beyaz çene lekeleri bulunur. Ayaklarında ve bacaklarında hafif tüylenme görülür. Genç bireyler erişkinlere benzerler; fakat onlardan daha az göze çarparlar. Başlarındaki püsküller daha kısa ve daha az belirgindir. Yine yüzlerindeki yuvarlak disk alanı, daha koyu renklidir ve genel dış görünümleri gri-beyaz renklidir. Kulaklı orman baykuşlarının gür, inlemeye benzeyen ve kısa bir ötüşleri vardır.
Baykuşlar yırtıcı kuş olarak gündüz yırtıcılarına kıyasla büyük bir avantajlara sahiptir. Atmacaların, çaylakların, güçlü kanatlarının çıkardığı «vırr» gibi bir sesle avlarının üzerine inmelerine karşılık, baykuşlar, tüylerinin havlara boğulmuş olması sayesinde, aynı öldürücü inişi tam bir sessizlik içinde başarırlar. Çok esnek boyunları vardır. Baykuşlar bundan başka, her iki gözlerinin de yüzlerinin önünde olup ileriye bakması bakımından kuşların çoğunluğundan ayrılırlar. Öbür kuşlar bir cisme bir defada yalnız bir tek gözleriyle bakabilirler. Baykuşların, işitme duyuları da başka kuşlara kıyasla avantajlıdır. Görülmekten çok duyulurlar ve gece avlanırlar. Baykuşta bir kulak diğerinden daha büyüktür ve çoğunlukla daha yukarıdadır. İç kulağa ulaşacak sesleri alma zamanındaki küçücük bir farklılık, baykuşun çok hafif sesleri duymasına ve karanlıkta bile avını bulmasını sağlar. Gerçek dış kulak hiç bir kuşta yoksa da, baykuşların kulak deliklerini çeviren tüyler ince ve kılınışıdır, bu tertibin ise, ses dalgalarının kulağa girmelerini kolaylaştırması mümkündür. Bazı baykuşlarda kulak deliklerinin başka kuşlardakinden iri olduğu da görülmüştür.
Baykuş geceleri faal bulunduğuna ve yırtıcı bir kuş olduğuna göre, tüylerinin parlak renkli olmaması gerekir ve değildir de. Buna karşılık tüylerinde aynı rengin çeşitli tonlarına ve gayet çetrefil desenlere rastlanır. Baykuşun gözleri de gece hayatına ve gece avcılığının şartlarına uymuştur. Baykuş gözleri bir kere çok iridir, bu sayede, geceleyin var olan pek zayıf ışıktan azamî derecede faydalanır.
Habitatı
Kulaklı orman baykuşları (yerleşim yerlerine yakın) açık ormanlık alanlarda, orman sınırlarında, nehir kenarlarında, çalılıklarda, korularda, kozalaklı ağaçların bulunduğu parklarda, rekreasyonel amaçlı ayrılmış orman bölümlerinde, ağaçlı geçit ve su yollarında yaşarlar. Üreme habitatları, yuva yapımı için elverişli ve avlanmak için tüneyeceği, açık alanlara yakın, kalın ağaçlık bir alan olmalıdır. Yuva için diğer kuşların (genellikle de kargaların) eski yuvalarını kullandıkları da görülür. Kışın, tünemek için, kozalaklı ağaçların sık bulunduğu bir koruya veya sık çalılara ihtiyaç duyarlar. Tüneme yerleri genellikle ulaşılması güç ormanlardır. Yine, yol kenarlarındaki sıra sıra çalılara kayalık kanyonlardaki kırıklar ile mağralara da tüneyebilirler. Diğer birçok baykuş türünün aksine, Kulaklı orman baykuşları, kışları sık çalılık alanlarda, büyük gruplar halinde (7-50) tüneyebilirler ve geniş alanlarda korumasız bir şekilde dolaşarak yiyecek ararlar. Bu toplanma alanları her yıl (ve muhtemelen) aynı bireyler tarafından tekrar kullanılır.
Yayılışı
220 türü bilinen baykuşlar, bütün kıtalara yayılmışlardır. 64 derece kuzey enleminden itibaren bütün Avrupa'da, ayrıca orman sınırının kuzeyinden itibaren Urallarla Japonya arasındaki bütün Orta Asya'da bulunur. Kuzey Amerika'nın en yaygın baykuşu belki odur. 30-35 santim uzunluğundaki bu küçük kuşun, Amerika'da çığlıklı baykuş diye isimlendirilmesine sebep olan kendine öz matemli bir çağrısı vardır. Ağaç kovuğu olan her yerde, hatta bu kovuklu ağaç bir köyün ortasında bulunsa dahi, bir kulaklı orman baykuşu bulunabilir. Kuş gündüzleri kovuğunda dinlenir, zamanı gelince de yumurtalarını buraya yumurtlar. Birçok gece yırtıcı kuş, baykuş gibi bunun da alnında kulağa benzeyen birer tüy kümesi vardır. Gri renkte olanları olduğu gibi, kızılımsı kahverengi olanları da vardır. Bu renk ayrılığının cinsiyetle veya yaşla ilgisi yoktur, bir kuluçkada gri yavrularla kahverengi yavrulara bir arada rastlanabilir. Bu baykuşun sırtı, fon renginden daha koyu lekeli, noktalı, ondüleli veya yol yoldur, daha açık olan karın bölgesiyle göğüs bölgesinde uzunlamasına lekeler göze çarpar. Kanat ve kuyruk tüyleri çizgilidir.
Kutup bölgelerinden ekvatora, deniz seviyesinden 5 000 metrelik yükseklere kadar her yerde yaşarlar. Ormanları tercih ederlerse de, bozkırlardan, çöllerden, çıplak dağlardan ve kalabalık şehirlerden de eksik olmazlar. Avrupa ile Asya'nın çok kuzeylerinin baykuşları gerçek anlamda göçücü değillerse de, kar yağışlarında yurtlarını bırakarak daha güneylere inerler.
Bu kuş adına 2001 yılında darphanemiz tarafından 50 milyon değerinde bir yıl tedavülde kalan Atatürk hatıra paraları bastırılmıştır. "Kulaklı orman baykuşu parası"
ne güzel değil mi?Beslenme
Kulaklı orman baykuşları, otlaklarda, ormanların açık alanlarında ve nadasa bırakılmış alanlarda dolaşarak avlanırlar. Yuva yaptıkları ve tünedikleri ormanlık alanlarda ise nadiren avlanırlar.Genellikle günbatımı alacakaranlığından gün doğumu alacakaranlığına (şafak vakti) kadar avlanırlar ve bu esnada yerden yaklaşık 1-2 metre yukarıda ve başları yana yatık (avın sesini duymak için) biçimde uçarlar. Avlarını fark ettikleri anda, hemencecik üzerlerine saldırırlar ve güçlü pençeleriyle avı adeta yere çivilerler.Küçük avları hemen yutarlar veya gagalarıyla başka bir yere taşırlar; büyük avları ise pençeleriyle taşırlar.
Kulaklı orman baykuşları genellikle memelilerle beslenirler. Çoğu alanda, tarla faresi en yaygın avlarıdır, bunların olmadıkları yerde ise "Deermice" (Peromyscus maniculatus) adı verilen fare türü en önemli avlarıdır. Güneybatı çöllerinde ise "Pocket mice"(Chaetodipus penicillatus) ve "Kangaroo rat" ler öncelikli besinleri olurlar. Diğer memeli avları ise: sincaplar, yarasalar, Amerikan yer sincapları, kır fareleri, köstebekler ve tavşanlardır. Ara sıra, uçuş sırasında kuşları da avlarlar. Çoğu kuş avları, küçük ve daha çok yerde veya yere yakın dolaşan türlerden oluşur.
Avladığı kuşlar: Tarla-çayır kuşları, karatavuklar, kirazkuşugiller familyasından junko cinsleri, kulaklı toygarlar, kumrular, bluebirds ve bülbüllerdir. Büyük kuşlardan, tavukgiller (grouses) ve screech-Owl'(küçük bir baykuş türü)da avları arasındadır. Kulaklı orman baykuşları bazen sinek, kurbağa ve yılan da yerler.
Baykuşlar avlarını yerken, bunlardan sıçan gibi küçük olanlarını bütün olarak yutarlar. Sindirim eylemi tamamlandıktan sonra da, kurbanlarının kürk parçaları ile sindirilmeyen kemiklerini küçük topaklar şeklinde kusarlar. Baykuşların tüneği etrafında bazen bol sayıda rastlanan bu 5.1cm uzunluğunda ve 1.9cm kalınlığında olan kusmuklar(peletler), dikkatle incelenince, bu kuşların nelerle beslendiklerine dair değerli bilgi verirler.Kemik, kafatası ve dişlerden oluşan bu gri peletler oval veya silindirik şekillidir.
Kulaklı orman baykuşu günde 2-9 adet fare avlar. Yılda yediği fare sayısı 1000 in üzerindedir. bu nedenle baykuşlar tarım, ormancılık ve biyolojik denge yönlerinden bize son derece ve (doğaya) yararlı kuşlardır.
Biyolojisi
Erkeği ve dişisi aynı renkte olan baykuşlar yuva yapmak için özel bir çaba göstermezler. Genellikle kaya ve ağaç gövdelerinde öteki kuşlarca terkedilen oyuklarda, yarıklarda ve yıkık yapıların içlerinde barınırlar.Baykuşlar genellikle 4-6 adet yumurtladıktan sonra 24-37 gün kuluçkada kalırlar. Yuvadan uçurulan yavrular 3-4 hafta anne-babanın gözetimi altında beslenirler ve ancak 4.ayda erginleşirler. Bu nedenle herhangi bir yerde yuvadan henüz uçmuş genç yavrular görülürse, bunların çok yakınlarında anne-babaları da bulunuyor demektir. İlişkiler sürdüğü için yavruya dokunmamak gerekir.Baykuşlar Şubat ve Mart aylarında çiftleşirler.
(Dişiler ) Ortalama boy: 37cm - Kanat açıklığı: 100cm - Ağırlık: 282g (Erkekler) Ortalama boy: 34cm - Kanat açıklığı: 96cm - Ağırlık: 259g Kafeste 10 yıldan fazla yaşayabilen bu türün yaygın ölüm şekli olarak tüfekle avlanmaları ve arabalarla çarpışmaları söylenebilir. Erişkin bireylerin doğal düşmanları ise baykuşgiller familyasından "Great Horned" ve "Barred Owls"tur. Yine rakunlar, yumurtalar ve yuvadaki yavrular için en büyük tehlikedir.
Göçü
Yayılım alanlarının kuzeyinde göçmen, güney kesimlerde ise yerleşiktirler.
Popülasyonu
TÜRKİYEDE KAYDA GEÇEN ALANLARI :
Ankara (Güven park,Beypazarı, Altınpark, Vadi park, Esenboğa havaalanı, Oyak sitesi, Aşağıyurtçu köyü, Eymir ve Mogan gölleri, ODTÜ, Bilkent üni.), Eskişehir (Sündiken dağları-Mihalıççık ormanları, şehir içi, A.Ü Yunus Emre kampusü), Adana (Akyatan gölü), Diyarbakır (Dicle üni.), Bolu (Yeniçağa gölü), Ağrı (tepebağ mevkii), Mersin (Göksu deltası), Şanlıurfa
(Birecik), Avşa adası, Beyşehir ve Burdur gölleri, Sultansazlığı, Sinop (Sarıkum Gölü), Antalya (Kındılçeşme), Yozgat (Arife köyü), Karaman. Tuzla Köyü (Karasu/Sakarya), Bucakçayır-Akkaya arası (Niğde: merkez), üreme kaydı.
Davranışları
Aktivitelerine gün batımı alacakaranlıkta başlayan Kulaklı orman baykuşları gececil türlerdendir. Tüneklerinde, uzun ince ve kambur bir görünüm sergilerler. Düzenli ve dengeli bir uçuşları olan bu türün, süzülüşleri hatta kanat vuruşları bile sessizdir. Manevra yetenekleri çok gelişmiştir. (Sık çalıların arasından bile kolayca geçebilirler.) Uçuşları pervane gibidir ve sıklıkla avlarını ararken kanat çırparak havada, belli bir noktada asılı kalırlar. Tünediklerinde vücutlarını gerer ve bir ağaç dalı görünümü alırlar (kamuflaj)
Kulaklı orman baykuşları nadiren kendi yuvalarını yaparlar, genellikle kargagillerin yuvalarını kullanırlar. Bu yuvalardan binalardan uzak ve sık orman kenarlarında olanlarını seçerler.
KULAKLI ORMAN BAYKUŞLARININ DÜŞMANLARINA KARŞI DAVRANIŞLARI :
Relatif olarak küçük olan kulaklı orman baykuşu Puhu kuşunun avları arasındadır.Büyük yırtıcılar da arada sırada bu kuşları kovalar ve avlarlar.Özellikle açıkta olan yuvalarında kuluçkaya yatmış olan dişiler şahinler tarafından avlanırlar. Sansarlar da daha uçamayan yavrular için bir tehlike arzeder. Kendilerini avlayan düşmanlarından korunmak için kulaklı orman baykuşları tüylerinin renklerinin sağladığı kamuflaj avantajını kullanırlar.Kuluçkaya yatan dişiler,yuvalarının içine iyice çökerek saklanırlar.Kulaklı orman baykuşları ,düşmanlarından korunmak için,puhu gibi tüylerini kabartarak,ve kanatlarını daire şeklinde açarak düşmanlarına optik olarak olduğundan iri görünmeye çalışır.Aynı anda sesli olarak tıslar.Bu davranış tarzını yavrular da kullanır,hatta akut tehlikede ağacın tepesine doğru kaçarlar ve takip edilirlerse ordan kendilerini aşağı bırakırlar.
Yuvalarına yaklaşan insan ve diğer düşmanlarını da ,aldatarak,örneğin kanatlarını sarkıtarak ve alarm ötüşüyle kanatlarını çırparak daldan düşüyormuş gibi yaparak düşmanını yuvadan uzaklaştırır.
